Ten człowiek jest najstarszym działaczem politycznym w Izraelu i chyba na całym świecie. Skończył 84 lata, ale jest pełen sił i energii, ma jasny rozum i wydaje się, że pracuje 24 godziny na dobę. Jest eleganckim, czarującym, dowcipnym starszym panem, wspaniałym i ostrym mówcą. Szymon Peres (Szymon Perski) urodził się w małym miasteczku Wiśniewo na pograniczu Polski i ówczesnej sowieckiej Białorusi. Wyemigrował z rodziną do Palestyny, będąc małym dzieckiem, i w wieku 22 lat był już przywódcą syjonistycznego ruchu młodzieżowego w Palestynie. Nie miał jeszcze trzydziestki, gdy był dyrektorem generalnym w Ministerstwie Obrony, najbliższym pomocnikiem Dawida Ben Guriona. Pod jego kierownictwem Izrael stał się potęgą militarną, mocarstwem Bliskiego Wschodu. Został wybrany do Knesetu w 1959 r. i od tego czasu (48 lat!) jest jego członkiem. Piastował stanowiska premiera rządu (dwa razy), ministra spraw zagranicznych (trzykrotnie), obejmował funkcje ministrów finansów, transportu i komunikacji, był (niejednokrotnie) przywódcą partii Avoda. Zmierza do osiągnięcia ostatecznego porozumienia z Palestyńczykami, do ustępstw w imię pokoju, nawet kosztem utraty popularności w społeczeństwie. Razem z premierem Icchakiem Rabinem i Jasirem Arafatem dostał Peres Pokojową Nagrodę Nobla. Stało się to 10 listopada 1994 r. Miałem zaszczyt uczestniczyć w tej wzruszającej uroczystości jako przewodniczący Knesetu. Miałem też zaszczyt współpracować z prezydentem Peresem, przygotowując jego wystąpienie w Sejmie. Oto fragmenty mowy w języku hebrajskim wygłoszonej pierwszy raz w polskim parlamencie. „Dziękuję za zaszczyt wystąpienia przed Sejmem i Senatem polskim. Nie jest to moja pierwsza wizyta w Polsce, ale to, że zjawiam się tu w najwyższej instytucji odnowionej demokracji polskiej jako prezydent Państwa Izrael, którego spora część założycieli urodziła się na tej ziemi, jest specjalnie wzruszające i wzmacnia bicie serc wielu Żydów w Izraelu i na całym świecie. Spodziewam się, że naród polski również uświadamia sobie wyjątkowość tego wydarzenia. (...) Razem z bohaterami i twórcami historii żydowskiej na ziemiach polskich mamy bohaterów wspólnej kultury, wielu bohaterów, jak Janusz Korczak, Bruno Schultz, Julian Tuwim, Bronisław Huberman, Artur Rubinstein. To był ten dumny Żyd Rubinstein, który uzależnił swoje wystąpienie na uroczystościach założenia ONZ od wywieszeniem polskiej flagi. Czy istnieje na świecie podobna łączność historyczna między narodami? Tu ciężko cierpieliśmy i straciliśmy miliony swoich rodaków, tu walczyliśmy razem i osobno. Powstania w gettach, a w szczególności w getcie warszawskim, wejdą do historii żydowskiej jako szczyt bohaterstwa, podobnie do waszego powstania przeciwko nazistom w 1944 r. Z tego punktu widzenia Mordechaj Anielewicz, Cywia Lubetkin, Antek Cukierman i reszta przywódców powstania są naszymi wspólnymi bohaterami. (...) Tu rozkwitł ruch syjonistyczny i założono większość partii izraelskich. Zresztą mogłem mówić do was w waszym języku, po polsku, ponieważ w naszym pierwszym Knesecie, wybranym w 1949 r. podczas naszej wojny o niepodległość, ze 120 posłów 61 było wychodźcami z Polski, polskojęzycznymi. W pierwszym tymczasowym rządzie Dawida Ben Guriona z 13 ministrów sześciu urodziło się w Polsce, rozmawiali po polsku i do was z misją w imieniu martwych i żywych, w imieniu przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. (...) Zagłada – Holokaust – odbyła się na wszystkich terenach okupowanych, ale w Polsce nabrała ona rozmiarów istnej katastrofy. Wyniki Zagłady i solidarność Żydów wokół tego okresu w historii ludzkości są nieodłączne od Polski. W Polsce demokratycznej, zwłaszcza w ciągu ostatniego dziesięciolecia, następują zmiany w stosunku do Żydów i Izraela. (...) Między obu państwami istnieje ścisła współpraca, zwłaszcza w dziedzinie bezpieczeństwa i kultury. Władza polska stanowczo potępia antysemityzm. Takiej Polski potrzebujemy, z taką Polską będziemy współpracować, z taką Polską będziemy pielęgnować naszą wspólną pamięć, naszych wspólnych bohaterów i razem torować drogę w lepszą przyszłość przez braterstwo, humanizm. Niech Pan Bóg błogosławi Polskę i Polaków!”. Szewach Weiss, autor cyklu esejów „W świetle menory” do dodatku „Rzeczpospolitej” o Żydach polskich. Profesor politologii, wykładowca w katedrze Erazma z Rotterdamu na Uniwersytecie Warszawskim, komentator „Wprost”. Był ambasadorem Izraela w Polsce, przewodniczącym Knesetu, przewodniczącym rady instytutu Yad Vashem